Kering'in Tasarımcı Atlıkarıncası: Toplam Aynı Kaldığında

Matematikte kuralı biliyoruz: Terimlerin sırasını değiştirdiğinizde toplam aynı kalır. Günümüz modası da aynı prensibi izliyor. Kering, yaratıcı direktörlerini nasıl yeniden düzenlerse düzenlesin, grubun kârının sihirli bir şekilde fırladığını görmeyecek. Asıl zorluklar, Kering'in bol miktarda sahip olduğu ve bazıları gerçekten paha biçilmez olan yetenekte değil, ekonomik iklimde yatıyor.

Bu sezon bir dönüm noktası gibi. Bu yılki Moda Haftası, markaların yaratıcı liderlerinin yer değiştirdiği, yakın tarihin en çığır açıcılarından biri olarak hatırlanacak. Demna'nın gelişiyle Gucci de bir istisna değil.

Demna'yı şahsen tanıyordum. 2014 yılında Louis Vuitton'da prova modeli olarak çalıştığımda, Demna dış giyim ve deri ürünler konusunda en yetenekli stilistlerden biriydi. O zamana kadar Maison Margiela'da ustalığını geliştirmişti ve hatta onun yönetiminde bir podyumda yürümüştüm. Demna sıra dışıydı: İçinde bir kırılganlık, bir aşırı duyarlılık vardı. Çok sosyal biri değildi ama her zaman nazikti. Her zaman yanında, nazik, yardımsever asistanı ve sadık sağ kolu Martina vardı; daha sonra onu Balenciaga'ya kadar takip edecekti.

Günümüzün Demna'sını elbette bilmiyorum. Kardeşiyle birlikte Vêtements'ı piyasaya sürdükten sonra, tıpkı benim doğum iznine ayrıldığım sırada, ona ulaşılamaz hale geldi. O zamanlar, kardeşlerin yeni bir çağın eşiğinde olduklarının farkında bile değildik. Bugün hepimiz Demna'nın küresel üne kavuşmasının, Balenciaga'nın gelişimine yaptığı yatırımın ve Kering grubunun (sadece kendilerinin değil) devam eden finansal sıkıntılarının farkındayız; bu sıkıntılar nihayetinde bu "tasarım çılgınlığı"nı tetikledi. Pierpaolo Piccioli, Valentino'dan ayrılıp Balenciaga'ya geçti ve yerini Alessandro Michele aldı. Demna ise Gucci'deki yerini sağlamlaştırdı.

Bir yandan takdire şayan bir durum - Kering kendi işine bakıyor ve bu sadakati insani düzeyde takdir ediyorum. Öte yandan, tasarımcıların kendileri de kendine özgü stillere sahip olağanüstü yetenekler olmalarına rağmen, grubun hamleleri belli bir çaresizliği ortaya koyuyor.

Michele, antika ve vintage'ın bir tanrısı; kelimenin tam anlamıyla, geçmiş bir dönemin atmosferini yansıtma yeteneği eşi benzeri olmayan bir şey. Piccioli ise renk ve minimalist kesimin ustası. Renk paletleri, biz gözlemcilerin günlük hayata hızla yayıldığını fark ettiğimiz yeni trendleri doğuruyor. Ve tabii ki Demna var. Eşsiz, travmayla şekillenmiş, ancak acıyı yaratıcılığa dönüştürebilen, hem bir tasarımcı hem de günümüz gençliği için bir idol haline gelen Demna. Giysiler aracılığıyla ideolojisini insanlığa iletiyor.

*Tasarımcı karuseli kaçınılmaz olarak bir dramaya sahip. Tartışmanın özü şu: Valentino "Guccileşti", Gucci "Balenciagalaştı" ve şimdi Balenciaga'nın da "Valentinolaşmasını" bekliyoruz.*

Sadece birkaç gün önce, Gürcü Saba Bakhia tarafından kurulan ve Demna'nın yarı resmi sesi olan ünlü Instagram hesabı Demnagram, Gucci'nin tüm akışını sildiğini duyurdu. Bu utanç verici. Neden her şeyi bu şekilde değersizleştirelim ki? Ama moda oyununun yeni kuralları bunlar: Eskiden olanın artık bir önemi yok. Ve sorun tam da burada yatıyor. Tasarımcılar, yıllarca arşivlere dalıp, markalarının ve öncüllerinin tarihini özümsedikten sonra, hepsinin "tamamen sıfırlanmış" bir şekilde paketlendiğini görüyorlar.

Burada hangi oyun oynanıyor? Dürüst olalım: Gucci'nin ön izlemesinde gördüğümüz şey, marka kodları ve Demna'nın kişisel vizyonunun bir karışımıydı. Louvre'u anımsatan antika ve vintage çerçeveler, Viktorya dönemi silüetleri ve çiçekli kumaşlar - Alessandro'ya ateşli bir selam. "Narcissus" görünümü ve fiyonklu erkek mayoları - Tom Ford'a bir selam. "Galerici" estetiği - Frida Giannini'nin minimalizminin bir yankısı. Peki ya gerisi? Demna'nın Balenciaga'dan gelen mirası.

Burada eleştiri yok. Arşivleme çalışması harika bir şekilde yürütülmüş. Peki neden Instagram'daki her şey siliniyor? Sosyal medya aracılığıyla hangi değerler iletiliyor? Ve bu bitmek bilmeyen "sıfırlama" oyunu ne zaman sona erecek?

Nezaket: Gucci

Metin: Genel Yayın Yönetmeni Yulia Harfouch