Prada FW24: vormgeven aan de moderniteit

Het meest verbazingwekkende aan Prada is hoe Miuccia Prada en Raf Simons elk seizoen erin slagen iets te creëren dat iedereen onmiddellijk begint te verlangen, begint te dragen en, belangrijker nog, begint te imiteren, omdat ze zien dat dit de manier is om modieus te zijn. Vandaag. Dit vermogen om in de meest geconcentreerde vorm de “mode van het moment” te belichamen blijft ons verbazen, samen met het feit dat ze het citius, altius, fortius doen, seizoen na seizoen. Hierdoor kun je, nog voordat de seizoensshows beginnen, met 99% zekerheid zeggen welke collectie de definitieve collectie van het seizoen zal zijn.

Deze keer lijkt het duo zichzelf te hebben overtroffen door niet alleen de beste collectie van het seizoen te creëren, maar ook een van de meest briljante modecollecties van de afgelopen 10 jaar, een collectie die zeker de annalen van de mode zal ingaan. Het belichaamt alles wat we leuk vinden aan Prada en zijn beide artistiek leiders, die, het moet gezegd worden, nu vrijwel naadloos verenigd zijn in hun co-creatieproces.

Als je deze collectie probeert te doorzoeken op referenties, zal deze historische kostuums bevatten uit het laatste kwart van de 19e eeuw – Prada noemt het ‘Victoriaans’ – met zijn tournures, culottes, opstaande kragen, hooggekroonde hoeden en eindeloze rijen van kleine knopen. Maar er zijn ook de jaren zestig met hun nette rechte jurkjes, kleine gebreide vestjes en bloembedmutsen – en dit alles met een specifiek Milanese tintje, wat niemand beter doet dan signora Prada. En natuurlijk herenkleding: pakken, overhemden, petten. Zoals altijd zijn er enkele in massa geproduceerde consumentenartikelen die Prada altijd graag in de collecties heeft opgenomen. Natuurlijk bestaat dit allemaal samen en tegelijk in elke look. Maar deze verwijzingen zelf verklaren helemaal niets – het hele punt is hoe ze worden behandeld en waarvoor ze worden gebruikt.

In de wereld van Prada bevindt niets zich ooit op zijn gebruikelijke plaats of wordt het voor zijn gemeenschappelijke doel gebruikt, en deze collectie is de apotheose van deze creatieve methode. Wat aan de voorkant op een formeel pak lijkt, lijkt aan de achterkant met een schaar uitgesneden en we zien een voering en een zijden onderrok, en wat vooraan zit blijkt helemaal geen rok te zijn, maar een schort gemaakt van een broek . Een andere lange ecru rok is gemaakt van een soort linnen laken, met iemands initialen erop geborduurd, en de linnen jurk met strikken gaat vergezeld van een klepmuts afgezet met veren. En onder een strikte zwarte jurk, bijna niet te onderscheiden van een vintage uit de jaren vijftig, zitten geborduurde culottes van delicate linnenzijde, gerimpeld alsof ze net uit de borst zijn gehaald.

Maar dit is niet alleen maar een samenvoeging van dingen uit de werelden van verschillende stijlen, een truc die iedereen lang geleden van Prada heeft geleerd. Voor Miuccia Prada en Raf Simons is alles ondergeschikt aan hun visie en volgt alles de regels van hun verbeelding. En deze visie en deze verbeelding zijn zo krachtig dat ze onmiddellijk in onze geest worden geïnstalleerd, en we begrijpen onmiddellijk dat dit wat er in de mode gaat gebeuren, en iedereen zal naar buiten gaan met deze bloembedden, iedereen zal de zijden culottes aantrekken, en broeken/rokken/schorten zullen in elke mode op Instagram te vinden zijn. Dat is de modekracht van Pada, en dat is de kracht van de nevenschikking ervan, die ervoor zorgt dat alles werkt zoals bedoeld, en ons het meest overtuigende, het meest eigentijdse, het meest emotioneel geladen beeld van onszelf geeft.

De esthetiek van Prada wordt lange tijd “ugly chic” genoemd, maar mevrouw Prada zelf sprak er veel nauwkeuriger over in haar recente interview voor Vogue US: “Om een ​​idee te hebben van een vrouw als een mooi silhouet – nee! Ik probeer vrouwen te respecteren; ik heb de neiging om geen bias-jurken te dragen, supersexy. Ik probeer creatief te zijn op een manier die gedragen kan worden, die nuttig kan zijn.” Welnu, Prada is daar buitengewoon succesvol in geweest.

Tekst door Elena Stafyeva