Paolo Roversi në Galliera musée de la mode de la ville de Paris

Kjo nuk është vetëm një ekspozitë e madhe – më e madhja, në fakt – e punës së Paolo Roversit, por është gjithashtu e para në Paris, qyteti ku filloi karriera e tij si fotograf i modës në 1973. Ekspozita u hap në muzeun parizian të modës Palais Galliera. Organizatorët mblodhën 140 vepra fotografike, duke përfshirë disa që nuk janë parë kurrë nga publiku më parë, shtuan gjëra si revista, lookbook, ftesa me pamjet e Roversit dhe Palaroids të fotografit. E gjithë kjo u grumbullua nga Sylvie Lécallier, kuratorja kryesore e koleksionit fotografik të muzeut. Të prezantuara së bashku për herë të parë si festimi i 50-vjetorit të Roversit në fotografi, ata u tregojnë vizitorëve se çfarë përfshihet në artin e tij dhe si funksionon ai.

Shumica dërrmuese e veprave të Roversit në përgjithësi, dhe në këtë ekspozitë në veçanti, janë portrete (edhe pse ka edhe foto të kamerës së tij të preferuar dhe një qen ndoshta edhe të preferuarin e tij, por edhe ato janë portrete të llojllojshme). Dhe falë natyrës specifike të punës së tij, shumica dërrmuese e subjekteve të portreteve janë modele; ai ka punuar me të gjitha modelet e famshme të modës së 30 viteve të fundit, por rrallëherë shkrep portrete të famshëm. Por edhe kur xhiron modelet e famshme, ai kurrë nuk riprodhon klishetë e njohura për publikun: ai nuk i shkruan subjektet e tij si perëndesha seksi, vajza flirte, androide androgjene apo stereotipe të tjera të njohura. Në një nga intervistat e tij, Roversi për artin e tij, ndonëse e quan “teknikë”, jo “art” thotë këtë: “Të gjithë kemi një lloj maske shprehëse. Ti thua lamtumirë, buzëqesh, je i frikësuar. Mundohem t'i heq të gjitha këto maska ​​dhe të zbres pak nga pak derisa të mbetet diçka e pastër. Një lloj braktisjeje, një lloj mungese. Duket si mungesë, por në fakt kur ka këtë zbrazëti mendoj se del bukuria e brendshme. Kjo është teknika ime."

Kate Moss nuk duket si mbretëresha e heroinës, Natalia Vodianova nuk duket si një pjell i frikësuar dhe Stella Tennant nuk duket si Orlando e Virginia Woolf. Ajo që u ndodh të gjithëve është pikërisht ajo që thotë Roversi: i heq të gjitha këto maska ​​derisa të mbetet vetëm diçka e pastër. Në mënyrë paradoksale, kjo shkëputje e krijuar nga kamera e tij nuk e përforcon distancën mes shikuesit dhe modeleve, por e zvogëlon atë, duke i afruar ata me ne në humanizmin e tyre, me gjithë veçoritë e tyre personale. Kjo është veçanërisht e dukshme në serialin Nudi, i cili filloi në vitin 1983 me një portret nudo të Inès de La Fressange për Vogue Homme, i xhiruar në kulmin e karrierës së saj, dhe më pas vazhdoi si projekti i tij privat, ku ai fotografoi të famshëm dhe jo aq të famshëm. modele. Gjithmonë në të njëjtën mënyrë – portrete të zhveshura, me përmasa të plota, duke parë drejtpërdrejt në kamerë, nën dritën e plotë të drejtpërdrejtë pa hije, të shkrepura bardh e zi, dhe më pas ri-xhiruar në një Polaroid 20x30 – dhe ky efekt në dukje distancues dhe unifikues ka krijoi një thellësi dhe ekspresivitet të veçantë. Ato janë mbledhur në ekspozitë në një dhomë të veçantë – dhe kjo është ndoshta pjesa më prekëse e saj, sepse këta trupa të zhveshur nuk kanë asnjë seksualizim.

Në përgjithësi, Roversit i pëlqen të punojë me kamerën Polaroid 8x10, filmi për të cilin nuk është bërë më, dhe fotografi siç tha ai ka blerë gjithçka që ka mundur të gjejë. Kjo kamerë ka ardhur duke u lidhur me stilin e tij të veçantë dhe shumë të njohur që përdor ngjyrën dhe dritën për të krijuar efektin e një pikture. Dhe edhe kur përdor kamera të tjera, efekti është aty. Shumë janë përpjekur dhe po përpiqen ta kopjojnë këtë efekt, por rezultati zakonisht është diçka që të kujton punën e AI. Realizmi magjik origjinal i Roversit mund të shihet në detaje në ekspozitë – në xhirimet e tij për Vogue France, Vogue Italia, Egoïste dhe Luncheon, në fushatat e tij për Yohji Yamamoto, Comme des Garcons dhe Romeo Gigli. Puna e skenografes së ekspozitës Ania Martchenko, e cila krijoi disa nga trompe-l'œil të saj në formën e një dritareje ose një dere paksa të hapur që lëshon dritë, thekson përdorimin e dritës nga mjeshtri si metaforikisht ashtu edhe fjalë për fjalë.

Por vetë ndërveprimi i Paolo Roversit me modën, me koleksionet e modës, është mjaft unik – ai shkrep në një mënyrë që e bën atë një subjekt dytësor të fotos, por fotografitë nuk pushojnë së qeni modë. Siç thotë edhe vetë: “Rrobat janë një pjesë e madhe e një fotoje mode. Është një pjesë e madhe e temës. Edhe nëse, për mua, çdo foto e modës është si një portret – unë shoh dhe trajtoj çdo imazh si një portret, të një gruaje, një burri ose një djali – por rrobat janë gjithmonë aty dhe ato mund të bëjnë shumë interpretimin e imazhit. më e vështirë.”

Mirësjellja: © Paolo Roversi

Teksti: Elena Stafyeva