POSTED BY HDFASHION / April 4TH 2024

Paolo Roversi in Galliera museum van de mode van de stad Parijs

Dit is niet alleen een grote – de grootste, eigenlijk – tentoonstelling van Paolo Roversi's werk, het is ook zijn eerste in Parijs, de stad waar zijn carrière als modefotograaf in 1973 begon. De tentoonstelling werd geopend in het Parijse modemuseum Palais Galliera. De organisatoren verzamelden 140 fotowerken, waaronder enkele die nog nooit eerder door het publiek waren gezien, en voegden zaken toe als tijdschriften, lookbooks, uitnodigingen met Roversi’s beeldmateriaal en de Palaroids van de fotograaf. Dit alles werd samengesteld door Sylvie Lécallier, hoofdconservator van de fotocollectie van het museum. Ze worden voor het eerst samen gepresenteerd ter viering van Roversi's 50 jaar fotografie en laten de bezoekers zien wat er in zijn kunst zit en hoe het werkt.

< /p>

De overgrote meerderheid van Roversi's werken in het algemeen, en op deze tentoonstelling in het bijzonder, zijn portretten (hoewel er ook foto's zijn van zijn favoriete camera en een hond misschien ook zijn favoriet, maar dat zijn ze ook soort portretten). En dankzij de specifieke aard van zijn werk zijn de overgrote meerderheid van de portretten modellen; hij heeft met alle beroemde fotomodellen van de afgelopen dertig jaar gewerkt, maar portretten van beroemdheden maakt hij zelden. Maar zelfs bij het fotograferen van de beroemde modellen reproduceert hij nooit de clichés die het publiek kent: hij typeert zijn onderwerpen niet als sexy godinnen, flirterige meisjes, androgyne androïden of andere populaire stereotypen. In een van zijn interviews zegt Roversi het volgende over zijn kunst, ook al noemt hij het ‘techniek’ en niet ‘kunst’: ‘We hebben allemaal een soort expressiemasker. Je neemt afscheid, je lacht, je bent bang. Ik probeer al deze maskers weg te nemen en beetje bij beetje af te trekken totdat je iets puurs overhoudt. Een soort overgave, een soort afwezigheid. Het lijkt op een afwezigheid, maar in feite denk ik dat als er deze leegte is, de innerlijke schoonheid naar voren komt. Dit is mijn techniek."

Kate Moss ziet er niet uit als de koningin van de heroïne-chique, Natalia Vodianova ziet er niet uit als een bang hertje, en Stella Tennant lijkt niet op Orlando van Virginia Woolf. Wat er met hen allemaal gebeurt, is precies wat Roversi zegt: hij neemt al deze maskers weg totdat er alleen nog iets puurs overblijft. Paradoxaal genoeg vergroot deze door zijn camera gecreëerde terugtrekking de afstand tussen de kijker en de modellen niet, maar verkleint deze, waardoor ze dichter bij ons komen in hun menselijkheid, met al hun persoonlijke eigenaardigheden. Dit is vooral merkbaar in de Nudi-serie, die in 1983 begon met een naaktportret van Inès de La Fressange voor Vogue Homme, opgenomen op het hoogtepunt van haar carrière, en vervolgens werd voortgezet als zijn privéproject, waarbij hij bekende en minder bekende fotografeerde. modellen. Altijd op dezelfde manier – naakte portretten op volledige grootte, rechtstreeks in de camera kijkend, onder direct vol licht zonder schaduwen, opgenomen in zwart-wit en vervolgens opnieuw opgenomen op een 20x30 polaroid – en dit schijnbaar afstandelijke en verenigende effect heeft creëerde een bijzondere diepte en expressiviteit. Ze worden op de tentoonstelling verzameld in een aparte ruimte – en dit is misschien wel het meest ontroerende deel, omdat deze naakte lichamen verstoken zijn van enige seksualisering.

Over het algemeen werkt Roversi graag met de 8x10 polaroidcamera, waarvoor de film niet meer wordt gemaakt, en de fotograaf heeft, zoals hij zei, alles gekocht wat hij maar kon vinden. Deze camera wordt geassocieerd met zijn kenmerkende en zeer herkenbare stijl, waarbij kleur en licht worden gebruikt om het effect van een schilderij te creëren. En zelfs als hij andere camera's gebruikt, is het effect aanwezig. Velen hebben dit effect geprobeerd en proberen dit nog steeds te kopiëren, maar het resultaat is meestal iets dat doet denken aan het werk van AI. Roversi's oorspronkelijke magische realisme is in de tentoonstelling tot in detail te zien – in zijn shoots voor Vogue France, Vogue Italia, Egoïste en Luncheon, in zijn campagnes voor Yohji Yamamoto, Comme des Garcons en Romeo Gigli. Het werk van scenografe Ania Martchenko van de tentoonstelling, die een aantal van haar kenmerkende trompe-l’œil creëerde in de vorm van een raam of een lichtjes open deur die licht uitstraalt, benadrukt het gebruik van licht door de meester, zowel metaforisch als letterlijk.

Maar Paolo Roversi's interactie met mode, met modecollecties, is vrij uniek: hij fotografeert op een manier die het tot een secundair onderwerp van de foto maakt, maar de foto's houden niet op mode te zijn. Zoals hij zelf zegt: “De kleding is een groot onderdeel van een modebeeld. Het is een groot deel van het onderwerp. Ook al is voor mij elke modefoto een portret – ik zie en behandel elke afbeelding als een portret, van een vrouw, een man of een jongen – maar de kleding is er altijd en kan de interpretatie van de afbeelding veel bepalender maken. moeilijker.”