Paolo Roversi am Galliera musée de la mode de la ville de Paris

Dëst ass net nëmmen eng grouss – déi gréissten, tatsächlech – Ausstellung vum Paolo Roversi sengem Wierk, et ass och seng éischt zu Paräis, der Stad wou seng Carrière als Moudefotograf ugefaang an 1973. D'Ausstellung opgemaach am Paräisser Moud Musée Palais Galliera. D'Organisateuren hunn 140 fotografesch Wierker versammelt, dorënner e puer, déi nach ni vun der Ëffentlechkeet gesi goufen, hunn Saache bäigefüügt wéi Zäitschrëften, Lookbooks, Invitatiounen mat Roversi's Footage, an de Palaroids vum Fotograf. Dat Ganzt gouf vum Sylvie Lécallier, Chef Curator vun der Fotokollektioun vum Musée zesummegesat. Zesumme fir d'éischte Kéier presentéiert als Feier vum Roversi seng 50 Joer an der Fotografie, weisen si de Besucher wat a seng Konscht gehéiert a wéi se funktionnéiert.

< /p>

Déi grouss Majoritéit vun de Wierker vum Roversi am Allgemengen, a besonnesch op dëser Ausstellung, sinn Portraite (obwuel et och Fotoe vu senger Liiblingskamera sinn an engem Hond vläicht och säi Liiblings, awer och si sinn Zorte Portraite). A dank der spezifescher Natur vu senger Aarbecht sinn déi grouss Majoritéit vun de Portraite Sujete Modeller; hien huet mat all de berühmte Moudemodeller vun de leschten 30 Joer geschafft, mee hien schéisst selten Portraite vu Promi. Awer och wann hien déi berühmt Modeller schéissen, reproduzéiert hien ni d'Clichéen déi dem Public vertraut sinn: hien typescht seng Themen net als sexy Gëttinnen, flirteg Meedercher, androgyn Androiden oder aner populär Stereotypen. An engem vu sengen Interviewe seet de Roversi iwwer seng Konscht, obwuel hien et "Technik", net "Konscht" nennt: "Mir hunn all eng Zort Ausdrocksmaske. Dir seet Äddi, Dir lächelt, Dir hutt Angscht. Ech probéieren all dës Masken ewech ze huelen a lues a lues ze subtrahéieren bis Dir eppes pure iwwreg hutt. Eng Aart Verloossung, eng Aart Absence. Et gesäit aus wéi eng Absence, awer tatsächlech wann et dës Leedung ass, denken ech datt d'Bannenschéinheet eraus kënnt. Dëst ass meng Technik."

D'Kate Moss gesäit net aus wéi d'Kinnigin vum Heroin-Chic, d'Natalia Vodianova gesäit net aus wéi eng erschreckt Fawn, an d'Stella Tennant gesäit net aus wéi dem Virginia Woolf säin Orlando. Wat mat hinnen all geschitt ass genau dat wat de Roversi seet: hien hëlt all dës Masken ewech bis nëmmen eppes Pures iwwreg ass. Paradoxerweis vergréissert dës Ofhängegkeet, déi seng Kamera erstallt huet, d'Distanz tëscht dem Zuschauer an de Modeller net, mee reduzéiert se, a bréngt se eis an hirer Mënschheet, mat all hire perséinlechen Idiosynkrasien, méi no. Besonnesch bemierkenswäert ass dat an der Nudi-Serie, déi 1983 mat engem Plackeportrait vun der Inès de La Fressange fir de Vogue Homme ugefaang huet, op der Héicht vun hirer Carrière gedréint ass, an duerno als säi privaten Projet weidergeet, wou hien berühmt an net sou berühmt fotograféiert huet. Modeller. Ëmmer op déiselwecht Manéier - plakeg Portraite vu voller Gréisst, direkt an d'Kamera kucken, ënner direktem voller Liicht ouni Schatten, schwaarz-wäiss gedréint, an dann op engem 20x30 Polaroid nei gedréint - an dësen anscheinend distanzéierend an vereenegt Effekt huet eng speziell Déift an Expressivitéit erstallt. Si ginn op der Ausstellung an engem getrennten Zëmmer gesammelt - an dat ass vläicht säi berouegendsten Deel, well dës plakeg Kierper ouni Sexualiséierung sinn.

Am Allgemengen huet de Roversi gär mat der 8x10 Polaroid Kamera ze schaffen, de Film fir deen net méi gemaach gëtt, an de Fotograf wéi hie gesot huet huet alles kaaft wat hien fanne konnt. Dës Kamera ass mat sengem markanten a ganz erkennbaren Stil verbonne ginn, deen Faarf a Liicht benotzt fir den Effekt vun engem Bild ze kreéieren. An och wann hien aner Kameraen benotzt, ass den Effekt do. Vill hu probéiert a probéieren dësen Effekt ze kopéieren, awer d'Resultat ass normalerweis eppes wat un d'Aarbecht vun AI erënnert. Dem Roversi säin originelle magesche Realismus kann an der Ausstellung am Detail gesi ginn - a senge Shoots fir Vogue France, Vogue Italia, Egoïste a Luncheon, a senge Campagnen fir Yohji Yamamoto, Comme des Garcons a Romeo Gigli. D'Aarbecht vun der Ausstellung Scenographerin Ania Martchenko, déi e puer vun hiren Ënnerschrëft Trompe-l'œil an der Form vun enger Fënster oder enger liicht oppener Dier erstallt huet, déi d'Liicht ausstrahlt, ënnersträicht d'Meeschtesch d'Notzung vum Liicht souwuel metaphoresch wéi wuertwiertlech.

Awer dem Paolo Roversi seng ganz Interaktioun mat Moud, mat Moudekollektiounen, ass zimmlech eenzegaarteg - hie schéisst op eng Manéier déi et zum sekundären Thema vum Bild mécht, awer d'Fotoen halen net op Moud ze sinn. Wéi hie selwer seet: "D'Kleeder sinn e groussen Deel vun engem Moudebild. Et ass e groussen Deel vum Thema. Och wann fir mech all Moudebild wéi e Portrait ass - ech gesinn a behandelen all Bild als Portrait, vun enger Fra oder engem Mann oder engem Jong - awer d'Kleeder sinn ëmmer do a si kënnen d'Interpretatioun vum Bild vill maachen méi schwéier."

Hëllef: © Paolo Roversi

Text: Elena Stafyeva