POSTED BY HDFASHION / April 4TH 2024

Paolo Roversi yn Galliera musée de la mode de la ville de Paris

Dit is net allinnich in grutte – de grutste, eins – útstalling fan Paolo Roversi syn wurk, it is ek syn earste yn Parys, de stêd dêr't syn karriêre as moadefotograaf begûn yn 1973. De útstalling iepene yn it Paryske moademuseum Palais Galliera. De organisatoaren sammele 140 fotografyske wurken, ynklusyf guon dy't noch noait earder binne sjoen troch it publyk, tafoege dingen lykas tydskriften, lookbooks, útnoegings mei Roversi's byldmateriaal, en de Palaroids fan 'e fotograaf. Dit alles waard gearstald troch Sylvie Lécallier, de haadkonservator fan de fotokolleksje fan it museum. Foar it earst tegearre presinteare as de fiering fan Roversi's 50 jier yn fotografy, litte se de besikers sjen wat yn syn keunst giet en hoe't it wurket.

< /p>

De grutte mearderheid fan Roversi's wurken yn it algemien, en op dizze tentoanstelling yn it bysûnder, binne portretten (hoewol't der ek foto's binne fan syn favorite kamera en ien hûn miskien ek syn favoryt, mar se binne ek soarten portretten). En troch it spesifike karakter fan syn wurk binne de grutte mearderheid fan 'e portretten 'ûnderwerpen modellen; hy hat wurke mei alle ferneamde moademodellen fan 'e lêste 30 jier, mar hy sjit selden portretten fan ferneamden. Mar sels by it sjitten fan 'e ferneamde modellen, reprodusearret hy noait de klisjees dy't bekend binne foar it publyk: hy typearret syn ûnderwerpen net as sexy goadinnen, flirtende famkes, androgyne androiden, of oare populêre stereotypen. Yn ien fan syn ynterviews seit Roversi it folgjende oer syn keunst, hoewol hy it "technyk", net "keunst" neamt: "Wy hawwe allegear in soarte fan masker fan ekspresje. Jo nimme ôfskie, jo glimkje, jo binne bang. Ik besykje al dizze maskers fuort te nimmen en stadichoan ôf te trekken oant jo wat suver oer hawwe. In soarte fan ferlitten, in soarte fan ôfwêzigens. It liket in ôfwêzigens, mar yn feite as der dizze leechte is, tink ik dat de ynterieurskientme útkomt. Dit is myn technyk."

Kate Moss liket net op 'e keninginne fan heroïne-chic, Natalia Vodianova liket net op in bange reep, en Stella Tennant liket net op Orlando fan Virginia Woolf. Wat der mei allegearre bart, is krekt wat Roversi seit: hy nimt al dy maskers fuort oant der mar wat suver oer is. Paradoksaal genôch fergruttet dizze ûntbining dy't troch syn kamera ûntstiet de ôfstân tusken de sjogger en de modellen net, mar ferminderet dy, en bringt se tichter by ús yn har minsklikens, mei al har persoanlike eigensinnigens. Dat is benammen opfallend yn 'e Nudi-searje, dy't yn 1983 begûn mei in neakenportret fan Inès de La Fressange foar Vogue Homme, sketten op it hichtepunt fan har karriêre, en dêrnei trochgie as syn partikuliere projekt, dêr't er ferneamde en net sa ferneamd fotografearre modellen. Altyd op deselde wize - neaken, folsleine grutte portretten, direkt yn 'e kamera sjen, ûnder direkt folslein ljocht sûnder skaden, sketten yn swart en wyt, en dan opnij opnommen op in 20x30 Polaroid - en dit skynber distânsjende en ferienigjende effekt hat makke in spesjale djipte en ekspressiviteit. Se wurde sammele op 'e tentoanstelling yn in aparte keamer - en dit is miskien it meast oandwaanlike diel, om't dizze bleate lichems sûnder seksualisaasje binne.

Yn 't algemien hâldt Roversi graach mei de 8x10 Polaroid-kamera te wurkjen, wêrfoar't de film net mear makke is, en de fotograaf, sa't er sei, hat alles kocht wat hy koe fine. Dizze kamera is ferbûn mei syn ûnderskiedende en heul werkenbere styl dy't kleur en ljocht brûkt om effekt fan in skilderij te meitsjen. En sels as hy oare kamera's brûkt, is it effekt der. In protte hawwe besocht en besykje dit effekt te kopiearjen, mar it resultaat is meastentiids wat docht tinken oan it wurk fan AI. Roversi's orizjinele magyske realisme is yn detail te sjen by de tentoanstelling - yn syn foto's foar Vogue France, Vogue Italia, Egoïste en Luncheon, yn syn kampanjes foar Yohji Yamamoto, Comme des Garcons, en Romeo Gigli. It wurk fan de scenograaf Ania Martchenko fan 'e tentoanstelling, dy't ferskate fan har hantekening trompe-l'œil makke yn 'e foarm fan in finster of in wat iepen doar dy't ljocht útstjit, beklammet it gebrûk fan ljocht sawol metafoarysk as letterlik.

Mar de heul ynteraksje fan Paolo Roversi mei moade, mei moadekolleksjes, is frij unyk - hy sjit op in manier dy't it in sekundêr ûnderwerp fan 'e foto makket, mar de foto's hâlde net op moade te wêzen. Sa’t er sels seit: “De klean binne in grut part fan in moadebyld. It is in grut part fan it ûnderwerp. Ek al is foar my elke moadefoto as in portret - ik sjoch en behannelje elk byld as in portret, fan in frou of in man of in jonge - mar de klean binne der altyd en se kinne de ynterpretaasje fan it byld in protte meitsje dreger.”