Ο Paolo Roversi στο Galliera musée de la mode de la ville de Paris

Αυτή δεν είναι απλώς μια μεγάλη – η μεγαλύτερη, στην πραγματικότητα – έκθεση του έργου του Paolo Roversi, είναι επίσης η πρώτη του στο Παρίσι, την πόλη όπου ξεκίνησε η καριέρα του ως φωτογράφος μόδας το 1973. Η έκθεση άνοιξε στο Παρισινό μουσείο μόδας Palais Galliera. Οι διοργανωτές συγκέντρωσαν 140 φωτογραφικά έργα, συμπεριλαμβανομένων κάποιων που δεν έχουν δει ποτέ ξανά το κοινό, πρόσθεσαν πράγματα όπως περιοδικά, lookbooks, προσκλήσεις με το υλικό του Roversi και τα Palaroids του φωτογράφου. Όλα αυτά συγκεντρώθηκαν από τη Sylvie Lécallier, την επικεφαλής επιμελήτρια της φωτογραφικής συλλογής του μουσείου. Παρουσιάζονται μαζί για πρώτη φορά ως ο εορτασμός των 50 χρόνων του Roversi στη φωτογραφία, δείχνουν στους επισκέπτες τι περιλαμβάνει η τέχνη του και πώς λειτουργεί.

< /p>

Η συντριπτική πλειοψηφία των έργων του Roversi γενικά, και σε αυτήν την έκθεση ειδικότερα, είναι πορτρέτα (αν και υπάρχουν και φωτογραφίες της αγαπημένης του φωτογραφικής μηχανής και ενός σκύλου ίσως και του αγαπημένου του, αλλά είναι επίσης πορτρέτα του είδους). Και χάρη στην ιδιαίτερη φύση του έργου του, η συντριπτική πλειοψηφία των θεμάτων των πορτρέτων είναι μοντέλα. έχει συνεργαστεί με όλα τα διάσημα μοντέλα μόδας των τελευταίων 30 ετών, αλλά σπάνια τραβάει πορτρέτα διασημοτήτων. Αλλά ακόμα και όταν γυρίζει τα διάσημα μοντέλα, δεν αναπαράγει ποτέ τα γνωστά στο κοινό κλισέ: δεν πληκτρολογεί τα θέματά του ως σέξι θεές, ερωτικά κορίτσια, ανδρόγυνα ανδροειδή ή άλλα δημοφιλή στερεότυπα. Σε μια από τις συνεντεύξεις του, ο Roversi λέει τα εξής για την τέχνη του, αν και την αποκαλεί «τεχνική», όχι «τέχνη»: «Όλοι έχουμε ένα είδος μάσκας έκφρασης. Αποχαιρετάς, χαμογελάς, φοβάσαι. Προσπαθώ να αφαιρέσω όλες αυτές τις μάσκες και σιγά σιγά να αφαιρώ μέχρι να σου μείνει κάτι αγνό. Ένα είδος εγκατάλειψης, ένα είδος απουσίας. Μοιάζει με απουσία, αλλά στην πραγματικότητα όταν υπάρχει αυτό το κενό νομίζω ότι βγαίνει η εσωτερική ομορφιά. Αυτή είναι η τεχνική μου."

Η Κέιτ Μος δεν μοιάζει με τη βασίλισσα της ηρωίνης σικ, η Νατάλια Βοντιάνοβα δεν μοιάζει με τρομαγμένο ελαφάκι και η Στέλλα Τενάντ δεν μοιάζει με το Ορλάντο της Βιρτζίνια Γουλφ. Αυτό που συμβαίνει σε όλους είναι ακριβώς αυτό που λέει ο Roversi: αφαιρεί όλες αυτές τις μάσκες μέχρι να μείνει μόνο κάτι αγνό. Παραδόξως, αυτή η απεμπλοκή που δημιουργεί η κάμερά του δεν ενισχύει την απόσταση μεταξύ θεατή και μοντέλων, αλλά τη μειώνει, φέρνοντάς τα πιο κοντά μας στην ανθρωπιά τους, με όλες τις προσωπικές τους ιδιορρυθμίες. Αυτό είναι ιδιαίτερα αισθητό στη σειρά Nudi, η οποία ξεκίνησε το 1983 με ένα γυμνό πορτρέτο της Inès de La Fressange για το Vogue Homme, που γυρίστηκε στο απόγειο της καριέρας της και στη συνέχεια συνεχίστηκε ως ιδιωτικό του έργο, όπου φωτογράφιζε διάσημους και όχι τόσο διάσημους μοντέλα. Πάντα με τον ίδιο τρόπο – γυμνά πορτρέτα πλήρους μεγέθους, κοιτάζοντας απευθείας στην κάμερα, κάτω από άμεσο πλήρες φως χωρίς σκιές, τραβηγμένα ασπρόμαυρα και στη συνέχεια επαναλαμβάνονται σε Polaroid 20x30 – και αυτό το φαινομενικά αποστασιοποιητικό και ενοποιητικό αποτέλεσμα έχει δημιούργησε ιδιαίτερο βάθος και εκφραστικότητα. Συλλέγονται στην έκθεση σε μια ξεχωριστή αίθουσα – και αυτό είναι ίσως το πιο συγκινητικό μέρος της, επειδή αυτά τα γυμνά σώματα στερούνται οποιασδήποτε σεξουαλικότητας.

Γενικά, στον Roversi αρέσει να δουλεύει με την κάμερα Polaroid 8x10, η ταινία για την οποία δεν γυρίζεται πια, και ο φωτογράφος όπως είπε έχει αγοράσει ό,τι μπορούσε να βρει. Αυτή η φωτογραφική μηχανή έχει συνδεθεί με το χαρακτηριστικό και πολύ αναγνωρίσιμο στυλ του που χρησιμοποιεί χρώμα και φως για να δημιουργήσει το εφέ ενός πίνακα. Και ακόμη και όταν χρησιμοποιεί άλλες κάμερες, το αποτέλεσμα είναι εκεί. Πολλοί προσπάθησαν και προσπαθούν να αντιγράψουν αυτό το εφέ, αλλά το αποτέλεσμα είναι συνήθως κάτι που θυμίζει τη δουλειά του AI. Ο αυθεντικός μαγικός ρεαλισμός του Roversi μπορεί να φανεί λεπτομερώς στην έκθεση – στα γυρίσματά του για τις Vogue France, Vogue Italia, Egoïste και Luncheon, στις καμπάνιες του για τους Yohji Yamamoto, Comme des Garcons και Romeo Gigli. Το έργο της σκηνογράφου της έκθεσης Ania Martchenko, η οποία δημιούργησε πολλά από τα χαρακτηριστικά trompe-l'œil της με τη μορφή ενός παραθύρου ή μιας ελαφρώς ανοιχτής πόρτας που εκπέμπει φως, τονίζει τη χρήση του φωτός από τον πλοίαρχο τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά.

Αλλά η ίδια η αλληλεπίδραση του Paolo Roversi με τη μόδα, με τις συλλογές μόδας, είναι αρκετά μοναδική – τραβάει με τρόπο που την κάνει δευτερεύον θέμα της φωτογραφίας, αλλά οι φωτογραφίες δεν παύουν να είναι μόδα. Όπως λέει και ο ίδιος: «Τα ρούχα είναι μεγάλο μέρος μιας εικόνας μόδας. Είναι μεγάλο μέρος του θέματος. Ακόμα κι αν, για μένα, κάθε φωτογραφία μόδας είναι σαν ένα πορτρέτο –βλέπω και αντιμετωπίζω κάθε εικόνα σαν πορτρέτο, γυναίκας ή άνδρα ή αγοριού– αλλά τα ρούχα είναι πάντα εκεί και μπορούν να κάνουν την ερμηνεία της εικόνας πολύ πιο δύσκολο."

Ευγενική προσφορά: © Paolo Roversi

Κείμενο: Elena Stafyeva